Skala Mohsa

Skala Mohsa, wynaleziona w 1812 roku przez niemieckiego geologa Friedricha Mohsa, jest narzędziem używanym w jubilerstwie i mineralogii do określania twardości minerałów. Skala ta bazuje na zdolności jednego minerału do zarysowania innego i jest uporządkowana od nabardziej miękkich do najtwardszych substancji.

Rozpoczyna się od talku, minerału o twardości 1, który jest tak miękki, że może być rysowany paznokciem. Na kolejnych pozycjach znajdują się: gips (2), kalcyt (3), fluoryt (4), apatyt (5), ortoklaz (6), kwarc (7), topaz (8) i korund (9). Na szczycie skali, z twardością 10, znajduje się diament, znany jako najtwardszy naturalnie występujący materiał na Ziemi.

Skala Mohsa ma kluczowe znaczenie w jubilerstwie, gdyż pozwala ocenić trwałość i odporność kamieni szlachetnych na zarysowania, co jest istotne przy wyborze kamieni do biżuterii. Choć skala ta jest przydatna ze względu na swoją prostotę, nie mierzy ona twardości liniowo. Na przykład, diament jest kilkukrotnie twardszy niż korund, mimo że różnica w skali wynosi tylko jeden stopień.

Warto również zaznaczyć, że skala Mohsa nie mierzy innych właściwości minerałów, takich jak elastyczność, wytrzymałość czy odporność na uderzenia. Dlatego też, pomimo swojej użyteczności, jest ona tylko jednym z wielu narzędzi stosowanych przez jubilerów i geologów do oceny właściwości kamieni szlachetnych i minerałów.